Mescid-i Aksa

Mescid-i Aksa Siyonistlerin ilk mescidimize ve tüm islam alemine yönelik provokasyonları bitmek bilmiyor. Peki biz, müslümanlar, gittikçe artan bu saldırılar karşısında neden bu kadar sessiziz? Sesimiz neden bu kadar cılız çıkıyor? Neden ayrı düştük birbirimizden? Acaba tekrar ümmet olabilecek miyiz?  Usta şair Akif İnan yıllar öncesinde Mescid-i Aksa'nın bu yalnızlığını, boynu büküklüğünü ve bizim ses çıkaramayışımızı ne güzel de anlatmış? Sevdası Kudüs olan, ümmet olan, Mescid-i Aksa olan/ olması gereken bizlerin tekrar tekrar okuması, tekrar tekrar bu bilince varması gerekiyor.  İşte "Çağın Soylusu" Akif İnan'ın o dizeleri... Mescid-i Aksa’yı gördüm düşümde  Bir çocuk gibiydi ve ağlıyordu  Varıp eşiğine alnını koydum  Sanki bir yer altı nehr çağlıyordu Gözlerim yollarda bekler dururum  Nerde kardeşlerim diyordu bir ses  İlk Kıblesi benim ulu Nebi’nin  Unuttu mu bunu acaba herkes Burak dolanırdı yörelerimde  Mi’raca yol veren hız üssü idim  Bellidir kutsallığım şehir ismimden  Her yana nur saçan bir kürsü idim Hani o günler ki binlerce mü’min  Tek yürek halinde bana koşardı  Hemşehrim nebi’ler yüzü hürmetine  Cevaba erişen dualar vardı Şimdi kimsecikler varmaz yanıma  Mü’minde yoksunum tek ve tenhayım  Rüzgarlar silemez gözyaşlarımı  Çöllerde kayıp bir yetim vâhayım Mescid-i Aksa’yı gördüm düşümde  Götür müslümana selam diyordu  Dayanamıyorum bu ayrılığa  Kucaklasın beni İslâm diyordu Mehmet Akif İnan