Kıymet Bilmek
Neden birbirimizin kıymetini bilmiyoruz? Şu dünya denen yerde zaten yaşadığımız hayat sınırlıyken neden değer bilmiyoruz? Neden hep daha iyisini isteme hastalığına yakalandık? Elimizdekilerin kıymetini bilemez olduk? İnanın çok düşünüyorum ama işin içinden çıkamıyorum.
Peki bir insana değer vermek mesela; iyi bir şey mi kötü bir şey mi? İnsan birini sevdiğinde, ona değer verdiğinde elbette bunu o da bilsin istiyor. Hem sevdiğini söylemek suç mu? Buradaki sevgi her türlü olabilir. Aşk veya başka türden... Önemli olan bu değil. Karşındakine değer verdiğini belli etmek istersin ya hani. O da bilsin istersin senin için ne kadar önemli olduğunu... Hep onunla ilgilenmek istediğini... O üzülünce senin de üzüldüğünü, o sevinince senin de sevindiğini bilmesini istersin ya öyle bir şey. Ama ne oluyor biliyor musunuz? Sizin çok halishane düşündüğünüz bu güzel duygular belli ki yerini bulmuyor. Bizim üzerimizde bu durum oldukça üzücü bir ruh hali yaratıyor.
Peki tersten düşünelim hadi: Aynı şeyleri biz de yapmıyor muyuz sanki? Bize değer veren, bizimle ilgilenen ve bunu açıkça ifade eden insanlar var oluyor etrafımızda. Ve biz burun kıvırıyoruz. Neden? Daha iyisini hayal ettiğimiz için mi? Bu çok saçma. Hiç bir insandan zaten mükemmel olmasını bekleyemezsin. İsteyemezsin de. Ama seni mutlu edecek birileri varsa etrafında neden uzak durasın ki? İşte ben bunu bir türlü anlayamıyorum dostlar. Kuşku mu, korku mu? Bunlar hikaye aslında. Adam sana değer veriyor yahu! Senin için bundan önemli ne olabilir? Senin de onun verdiği değere karşılık vermen gerekmez mi? Bu saygı duyulması gereken bir durum. Birisi seni önemsiyor ve sen buna saygı duymuyorsun. Çok alçakça bir durum.
Ne yapmalı? Ne yapmalı da bu gibi olaylarla başa çıkmalı? Bu ikilemden kurtulmalı? Ben söyleyeyim: Hayatı kendimize zindan etmek yerine akışına bırakmalı ve bizi önemseyen, bize değer veren insanları mutlu etmeli. Bu kadar mı zor da durduğumuz yerde kalıyoruz? Bence hiç zor değil. Dedim ya başta kıymet bilmiyoruz diye. İşte tam da bu asıl mesele: Kıymet bilmek. Biz kıymet bilirsek, bizim de kıymetimizi bilirler. Bu kadar basit değil mi? Bence basit. ama çocukça bahaneler üretiyoruz çoğu zaman. Hadi bir kere de çocukça bahaneler üretmeden kıymet bilelim, değer verelim, mutlu edelim, mutlu olalım... Var mısınız?
Peki bir insana değer vermek mesela; iyi bir şey mi kötü bir şey mi? İnsan birini sevdiğinde, ona değer verdiğinde elbette bunu o da bilsin istiyor. Hem sevdiğini söylemek suç mu? Buradaki sevgi her türlü olabilir. Aşk veya başka türden... Önemli olan bu değil. Karşındakine değer verdiğini belli etmek istersin ya hani. O da bilsin istersin senin için ne kadar önemli olduğunu... Hep onunla ilgilenmek istediğini... O üzülünce senin de üzüldüğünü, o sevinince senin de sevindiğini bilmesini istersin ya öyle bir şey. Ama ne oluyor biliyor musunuz? Sizin çok halishane düşündüğünüz bu güzel duygular belli ki yerini bulmuyor. Bizim üzerimizde bu durum oldukça üzücü bir ruh hali yaratıyor.
Peki tersten düşünelim hadi: Aynı şeyleri biz de yapmıyor muyuz sanki? Bize değer veren, bizimle ilgilenen ve bunu açıkça ifade eden insanlar var oluyor etrafımızda. Ve biz burun kıvırıyoruz. Neden? Daha iyisini hayal ettiğimiz için mi? Bu çok saçma. Hiç bir insandan zaten mükemmel olmasını bekleyemezsin. İsteyemezsin de. Ama seni mutlu edecek birileri varsa etrafında neden uzak durasın ki? İşte ben bunu bir türlü anlayamıyorum dostlar. Kuşku mu, korku mu? Bunlar hikaye aslında. Adam sana değer veriyor yahu! Senin için bundan önemli ne olabilir? Senin de onun verdiği değere karşılık vermen gerekmez mi? Bu saygı duyulması gereken bir durum. Birisi seni önemsiyor ve sen buna saygı duymuyorsun. Çok alçakça bir durum.
Ne yapmalı? Ne yapmalı da bu gibi olaylarla başa çıkmalı? Bu ikilemden kurtulmalı? Ben söyleyeyim: Hayatı kendimize zindan etmek yerine akışına bırakmalı ve bizi önemseyen, bize değer veren insanları mutlu etmeli. Bu kadar mı zor da durduğumuz yerde kalıyoruz? Bence hiç zor değil. Dedim ya başta kıymet bilmiyoruz diye. İşte tam da bu asıl mesele: Kıymet bilmek. Biz kıymet bilirsek, bizim de kıymetimizi bilirler. Bu kadar basit değil mi? Bence basit. ama çocukça bahaneler üretiyoruz çoğu zaman. Hadi bir kere de çocukça bahaneler üretmeden kıymet bilelim, değer verelim, mutlu edelim, mutlu olalım... Var mısınız?
.jpg)
ne kadar tatlı ve iyimser şeyler yazmışsınız:) ben 38 yaşındayım ama henüz kıymet bilen insanlara rastlamadım hemde..hayattan yeteri kadar ders almalarına rahmen acı çekmelerine rahmen...yani gerçekten iç acıtan bir konu...keşke diyorum herkez öleceğini ve hayatın her an biteceğini biran olsa unutmasa..gerçekten insan neden iyi şeylerden uzak durur bilmiyorum...sağlıcakla kalın..
YanıtlaSil