Kalbimden Aklıma Düşenler

Neden birbirimizin kıymetini bilmiyoruz? Şu dünya denen yerde zaten yaşadığımız hayat sınırlıyken neden değer bilmiyoruz? Neden hep daha iyisini isteme hastalığına yakalandık? Elimizdekilerin kıymetini bilemez olduk? İnanın çok düşünüyorum ama işin içinden çıkamıyorum. Peki bir insana değer vermek mesela; iyi bir şey mi kötü bir şey mi? İnsan birini sevdiğinde, ona değer verdiğinde elbette bunu o da bilsin istiyor. Hem sevdiğini söylemek suç mu? Buradaki sevgi her türlü olabilir. Aşk veya başka türden... Önemli olan bu değil. Karşındakine değer verdiğini belli etmek istersin ya hani. O da bilsin istersin senin için ne kadar önemli olduğunu... Hep onunla ilgilenmek istediğini... O üzülünce senin de üzüldüğünü, o sevinince senin de sevindiğini bilmesini istersin ya öyle bir şey. Ama ne oluyor biliyor musunuz? Sizin çok halishane düşündüğünüz bu güzel duygular belli ki yerini bulmuyor. Bizim üzerimizde bu durum oldukça üzücü bir ruh hali yaratıyor.  Peki tersten düşünelim hadi: Aynı...

Yayınlarıma bir alıntı ile devam etmek istiyorum. Ben bu şiiri çok seviyorum sizinle de paylaşmış olayım: Ağlamak için gözden yaş mı akmalı? Dudaklar gülerken, insan ağlayamaz mı? Sevmek için güzele mi bakmalı? Çirkin bir tende güzel bir ruh, kalbi bağlayamaz mı? Hasret; özlenenden uzak mı kalmaktır? Özlenen yakındayken hicran duyulamaz mı? Hırsızlık; para, mal mı çalmaktır? Saadet çalmak, hırsızlık olamaz mı? Solması için gülü dalından mı koparmalı? Pembe bir gonca iken gül dalında solmaz mı? Öldürmek için silah, hançer mı olmalı? Saçlar bağ, gözler silah, gülüş, kurşun olamaz mı? Victor Hugo

Unutmak istediğimiz kişileri, olayları, insanları neden unuturuz veya neden unutamayız sizce, hiç düşündünüz mü? Ben düşündüm, taşındım lakin işin içinden çıkamadım.  Unutmak iyi midir kötü müdür onu da bilemedim. Bu soruların cevabı herkes için farklıdır elbette. Ancak bunlara verilecek cevaplar da bir çoğumuzun öğrenmek istediği şeyler. Nasıl yapalım o zaman? Ben biraz kendi düşüncelerimden bahsedeyim en azından... Şu dünyada aslında yaşadığımız hiç bir şeyi unutmayız. Sadece hatırlamak istemeyiz. Düşünsenize bir an gelir ve çocukluğunuza dair belki de yaşınız çok küçükken yaşanmış bir olaydan söz açılır ve hatırlarsınız çok küçük olmanıza rağmen. Bu aslında beynimiz ne kadar mükemmel bir şekilde yaratıldığını da gösterir. Beyin her şeyi kaydediyor ve hafızamızın engin derinliklerinde bir yerlerde saklıyor ve yeri geldiği zaman pat diye önümüze çıkarıyor. Bazı şeyleri de hatırlamakta zorlanırız. Bence bu tamamen kişilere ve olaylara göre değişir. Bizim hayatımızda çok büyük izle...

Sevmek nedir bilir misin? Karş ılık beklememektir belki. Çünkü sevgi senin içindedir. Aslında senin kendi içinde büyüttüğündür. Seni mutlu edendir. Sevdiğinin bir gülüşüne ömrünü verebilmektir. O üzüldüğünde üzülmek hatta kahrolmaktır. Onu incitirim korkusuyla yaşamak, bundan sakınmaya çalışmaktır. Sevdiğin seni üzdüğünde yemeden içmeden kesilmek, acıtsa da hep onu düşünmek fakat vazgeçememektir. Yaşama sebebindir mesela, bu sevgi olmasa hayattan zevk almamak çok da önemsememektir.    Mutluluk kimi zaman sevgini ifade etmektir ve karşılık bulduğunu görmektir. Sevildiğini bilmektir. Önemsendiğini hissetmektir. Hiç beklemediğin anda beklemediğin belki de hiç tanımadığın kişilerden gelen bir işaret, bir samimiyet, bir tebessümdür.    Hayatta yaşama dair ve mutlu olmaya dair o kadar çok şey vardır ki kendimizi saçma sapan şeyler yüzünden üzmek o kadar gereksizdir ki...   Vakit varken sevdiklerimizle, gerçekten değer verdiklerimizle mutlu olmak gerek. Kendimizi boş k...

Uzun bir aradan sonra bir alıntı yaparak başlayalım. Bu sözü ilk okuduğumda çok etkilenmiştim: Her insan mutlu olamaz... Çünkü; gereğinden fazla özler dünü, Hakettiğinden fazla düşünür yarını Ve hiç haketmediği kadar bilinçsizce yaşar bugünü... Her insan mutlu olamaz... Çünkü; gereğinden fazla özler hayatından çıkanları Hakettiğinden daha büyük umutla bekler hayatına girecekleri Ve asla göremez yanıbaşındakileri... Tolstoy